Μέρος Πρώτο … Εισαγωγή
Είχα έναν πατέρα που από μικρό με μάλωνε γιατί ενώ εκείνος ήταν κομουνιστής, εγώ πήγαινα στην εκκλησία, στο κατηχητικό. Αυτό θυμάμαι από τότε…
Τα ξαδέλφια μου ήταν 5 η 6 και παραπάνω χρόνια μεγαλύτερα από εμένα. Εκείνη την εποχή, στο σπίτι μας παρατηρούσα μιά κινητικότητα που δεν την είχα ματαξαναδεί.
Φύγαμε νύχτα από το σπίτι μας στην Πετρούπολη, με το τελευταίο λεωφορείο, για να πάμε στην Λούτσα όπου είχαμε το εξοχικό.
Αυτό μόνο που θυμάμαι είναι πως καθόμασταν στα τελευταία καθίσματα και με αυτόν τον τρόπο μάλλον την γλυτώσαμε.
Όταν με το καλό φτάσαμε στο σπίτι, ο πατέρας μου είπε στην μητέρα μου, πως θα μείνουμε εδώ όσο χρειαστεί, γιατί εκείνος θα έφευγε ξημερώματα για την Αθήνα με την μηχανή.
Είχαμε τότε μια τρίκυκλη μηχανή, που στο πλάι είχε ένα καλάθι και μας πήγαινε βόλτες. Όμως αυτήν την φορά δεν γνωρίζαμε εάν θα γύριζε και πότε.
Τα γεγονότα στην Αθήνα είχαν ξεκινήσει και για κάποιον περίεργο λόγο όλοι γύρω μου ήταν ανήσυχοι.
Μέρος Δεύτερο …
Πάμε τώρα πάλι λίγο πίσω στον χρόνο, και στην Πετρούπολη, όπου την έχω συνδέσει με τα καλύτερα παιδικά μου χρόνια και με τις αναμνήσεις μου.
Εκεί μεγάλωσα, εκεί πρωτόπαιξα, και εκεί είδα να ξετυλίγεται όλη μου η ζωή σαν τριαντάφυλλο που άλλες φορές μύριζε ευωδιαστά, άλλες φορές με τσίμπαγε με τα αγκάθια του.
Τίποτε για εμένα δεν ήταν φυσιολογικό σαν τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς. Όλα μου φάνταζαν τόσο έντονα που θαρρείς πως σε κάθε μου στιγμή, θα ερχόταν ένα μαγικό χέρι και θα μου ξεκόλλαγε την ψυχή, μα την ακριβώς επόμενη, το ίδιο εκείνο χέρι, με μια παιδικά μαγική αθωότητα, μου χαμογελούσε.
Εν πάσει περιπτώσει τώρα πάμε στην ουσία.
Προσωπικές δικές μου στιγμές με μια παιδική ματιά ενός παιδιού δεκατριών ετών, μιάς και δεν κρύβω χρόνια και σας έχω πει πολλές φορές πως γεννήθηκα στις 21 Μαΐου του 1962.
Ό πατέρας μου στο παράνομο ΚΚΕ, και ο ξάδελφος Γιώργης φοιτητής τότε στην Σ.Β.Ι.Ε, στο τμήμα των ηλεκτρονικών.
Η πρώτη μου εξαδέλφη τότε, η Αγγελική, μεγαλύτερη από εμένα, είχε δημιουργήσει μια σχέση με τον Γιώργη.
Το θυμάμαι σαν τώρα… το θαύμαζα αυτό το παιδί, ήταν ψηλός ξερακιανός με μια δύναμη για την ζωή, που ήταν απόκοσμη.
Πάμε τώρα στην ιστορία που στιγμάτισε την ζωή μου όσο τίποτε άλλο.
Όταν εκείνα τα ατέλειωτα βράδια καθόμασταν στο σαλόνι, μόνοι μας, ήταν συγκλονιστικά.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σας πω, πως τον τελευταίο καιρό της ζωής του Γιώργου, συγκατοικούσαμε, μέναμε στο ίδιο σπίτι μαζί.
Εκείνες τις στιγμές που ήταν αποκλειστικά δικές μας, μου εξιστορούσε συγκλονιστικές ιστορίες από την ζωή του, και είμαι απολύτως σίγουρος, πως κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει ακούσει, γιατί απομονωμένοι όπως ήμασταν και οι δυό μας, σίγουρα εάν δεν σας τις εξομολογηθώ δεν θα τις μάθετε ποτέ.
Γιώργο πες μου δυό λόγια για εκείνες τις ημέρες…
Πως έφτιαξες τον σταθμό ?
Έχουν ακουστεί πολλά .. τα αληθινά όμως είναι αυτά που θα σου πω. Λίγα και καλά.
Έχει τη δική του ιστορία ο σταθμός. Ώσπου να ακουστεί το «Εδώ Πολυτεχνείο» χρειάστηκε να γίνουν πολλά.
Δυό τρεις ημέρες πριν, και καθώς ήμουν στην σχολή, πήδηξα από το παράθυρο, έφυγα, την έκανα κοπάνα, και πήγα σε ένα μαγαζί λίγο πιο κάτω για να αγοράσω κάποια υλικά.
Όταν μπήκαμε μέσα, επάνω σε ένα ταψί από κοτόπουλο με πατάτες που μας έφερε η ξαδέλφη σου, έστησα τον πομπό με τον οποίο κάναμε την πρώτη μας εκπομπή στα μεσαία τότε. Α.m.
Με τον τρόπο της αναμετάδοσης από την μια γειτονιά στην άλλη μέσα σε δυό μέρες είχαμε καλύψει όλη την Αττική. Αυτό συνεχίστηκε και με άλλους συναδέλφους ερασιτέχνες, και σε λίγες ακόμη ώρες ακουγόμαστε σε όλη την Ελλάδα σχεδόν.
Σε εμένα ήταν πιο εύκολο, γιατί γνώριζα από αυτά, από τότε που είχα τον σταθμό με το όνομα Easy Rider.
Αυτό όμως που θα ήθελα να μείνει είναι πως στην αρχή εκφωνήτρια στον σταθμό ήταν η Ιωάννα η Καριστιάνη που την είχαν χτυπήσει στην πόρτα του Πολυτεχνείου , και μετά καθώς περνούσε η ώρα και δεν μπορούσαμε να βρούμε λύση, έπιασα από το χέρι την Μαρία την Δαμανάκη και της είπα να μιλήσει στον σταθμό.
Με αυτόν τον τρόπο έγινε εκφωνήτρια του σταθμού η Μαρία.
Εύκολος και δύσκολος άνθρωπος ο Γιώργος.
Παιδί και άντρας, σκληρός σαν την πέτρα και μαλακός σαν ένα μωρό παιδί, όταν μπορούσε να συντονιστεί με τον συνομιλητή του.
Όλα αυτά, και λίγα ακόμη, ήταν και είναι, αυτά που με ενώνουν με αυτόν τον γνήσιο Έλληνα.
Αυτά που χαρακτηρίζουν τον δικό μου Γιώργο.
Θα μπορούσα να λέω πολλά, μα δεν το θέλω.
Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, και αφού μας είχαν παρατήσει όλοι … Μέναμε μαζί στο ίδιο σπίτι και μιλούσαμε συνεχώς … Σαν να ήθελε να ακουμπήσει κάπου μερικές ακόμη ιστορίες από την ζωή του.
Ήθελε να μου μιλά … σαν να γνώριζε πως είχαμε πολλά να πούμε.
Η υγεία όμως επιβαρυνόταν συνεχώς και ένα βράδυ τον πήγα με το δικό του αμάξι σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Εκεί προσπάθησαν να τον επαναφέρουν αλλά μάταια … Έφυγε δίπλα μου … κοντά μου … όταν όλα και όλοι ήταν μακριά.
Θα σε θυμάμαι πάντα με τις πιο γλυκές αναμνήσεις γιατί γνωρίζω, ξέρω πως δεν εξαργύρωσες ποτέ σου κανέναν αγώνα και καμιά σου προσπάθεια για να δεις έναν κόσμο καλύτερο.
Σε αγαπώ για όλα εκείνα που είσαι .. Για όλα εκείνα που ζήσαμε μαζι, και θα παραμείνουν απολύτως δικά μας, χωρίς να λεκιάσει τίποτε από όλα αυτά ο Πανδαμάτωρ Χρόνος …
Καλό ταξίδι Easy Rider ….
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου ξάδελφε Γιώργο …
Άκης Ρούσσος
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου